خدایا به من بنگر،

 

ای که از بندگانت بسیار زود راضی می شوی

ببخش آن عبدی را که جز دعا و تضرع بدرگاهت

مالک چیزی نیست .

آری، تو بر همه کس مقدری و هر چه

بخواهی می کنی .

 ای که نامت دوای دردمندان و یادت شفای

بیماران است و طاعتت بی‏ نیازی از هر چه در جهان ،

ترحم کن به کسی که سرمایه ‏اش امید به توست

و خشاب سلاحش را با اشک پُر کرده است.

آدم خلیفه ی تنهای خدا روی زمین است؛

امپراتوری که گاهی باید برگردد به آخرین سلاحش

و سلاح او گریه است ...

وقتی که قلب‌ هایمان‌ کوچک‌ تر از غصه‌ هایمان‌

میشود، وقتی نمی توانیم‌ اشک هایمان ‌را پشت‌

پلک‌ هایمان‌ مخفی کنیم و بغض هایمان ‌

پشت‌ سر هم‌ می شکند

وقتی احساس‌ میکنیم گرفتاری ها بیش از

سهم‌ مان‌ است و رنج‌ها بیشتر از صبرمان،

وقتی امیدها ته‌ میکشند، آرزو ها کور سو می زنند

و انتظارها به‌ سر نمی رسند.

وقتی طاقتمان طاق می شود و تحمل مان هیچ و تباه.

در همین لحظه آواز نیاز سر می دهیم

و غریو دادخواست می کشیم.

آری به  تو احتیاج‌ داریم و مطمئنیم‌ که‌ تو،

فقط‌ تویی که‌ استمداد می کنی.

کمکمان کن و دست یاری خود را از ما دریغ مدار.

آن‌ وقت‌ است‌ که‌ تو را صدا می کنیم

و تو را می خوانیم آن‌ وقت‌ است‌ که‌ تو را آه‌ می کشیم

تو را گریه ‌می کنیم و تو را نفس می کشیم .

وقتی تو جواب ‌می دهی، دانه ‌دانه‌ اشکهایمان ‌

را پاک‌ می کنی و یکی یکی غصه‌ ها را از دلمان ‌

برمی داری، گره‌ تک‌ تک‌ بغض‌ هایمان‌

را بازمیکنی

و دل شکسته‌ مان‌ را بند میزنی،

سنگینی ها را برمی داری و جایش‌

سبکی می گذاری و راحتی؛

بیشتر از تلاشمان‌ خوشبختی می دهی

و بیشتر ازحجم لب‌ هایمان، لبخند،

خواب‌هایمان‌ را تعبیر میکنی،

و دعاهایمان‌ را مستجاب.

آرزوهایمان‌ را برآورده می سازی ؛

قهرها را آشتی می دهی و سخت‌ ها را آسان

تلخ‌ها را شیرین می کنی و دردها را درمان.

ناامیدی ها، همه امید می شوند

و سیاهی‌ ها سفید سفید .