در جستجوی خدا(((سفرم را کسی نخواهد دید.جز آنکه باید ببیند...

او کوله پشتی را بر داشت وراه افتاد.......

 

رفت تا دنبال خدا بگردد. وگفت:تا کوله ام از خدا پر نشود بر نخواهم گشت.

 

نهالی تکیده وکوچک  کنار راه ایستاده بود.مسافر با خنده رو به درخت کردوگفت:

 

چه تلخ است کنار جاده بودن ونرفتن...........

 

درخت زیر لب گفت:ولی تلخ تر آن است که بروی وبی توشه برگردی.

 

کاش میدانستی آنچه در جستجو آنی   همینجاست..............

 

مسافر رفت وگفت:یک درخت از راه چه میداند؟

 

پاهایش در گل است.او هیچ گاه لذت جستجو را نخواهد یافت..........

 

ونشنیدکه درخت گفت:اما من جستجو را از خود آغاز کرده ام وسفرم را کسی

 

نخواهد دید...........جز آنکه باید ببیند.........

 

مسافر رفت وکوله اش سنگین بود.

 

هزار سال گذشت. هزار سال پرپیچ وخم......مسافر بازگشت رنجور وناامید.....

 

خدا را نیافته بود......

 

اما غرورش را گم کرده بود.به ابتدای جاده ای رسیده بود که روزی از آنجا آغاز

 

کرده بود..............

 

درختی هزار ساله تنومند وسبز کنار جاده ایستاده بود.

 

زیر سایه اش نشست تا کمی بیاساید.

 

مسافر درخت را به یاد نیاورد... اما درخت او را شناخت........

 

درخت گفت : سلام مسافر .......در کوله ات چه داری؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟

 

آن روز که میرفتی  در کوله ات همه چیز داشتی............

 

غرور کمترینش بود..................

 

اما جاده آن را از تو گرفت..................

 

حالا در کوله ات جا برای خدا هست...........

 

درخت قدری از حقیقت را در کوله مسافر ریخت..........

 

مسافر چشم هایش از حیرت وشوق درخشید وگفت:هزار سال رفتم........

 

وپیدا نکردم وتو نرفته این همه یافته ای............

 

درخت گفت:

 

علت آن است که تو در جاده رفتی ومن در درون خود.........

 

پیمودن خود..........دشوارتر از پیمودن جاده هاست.............