زندگی آرامش است ، «آن» چوتو دادی زکف

جام دگــــــــــرمی زنم برسربازارخویش

مستم و دارم به کف ، دامن دلدارخویش

نعره ی مستی زند هرکه درایــــن میکده

سرخوشی است حال ما برسرگلزارخویش

بهره چه بردیم همه در قفس زندگـــــــی

دام نهادیم بخود ، درکف پنــــدار خویش

جاومقام وطلب ، هستی مارا ربـــــــــود

طالـــب این باده ایم ، دربُن افکارخویش

گُـــم شـــــده روح وروان برسراین کارزار

ماشده ایم سرگران  ، بنــده ی عیّارخویش

«خود» چوشود محووگم یکسره خود ازضمیر

عشق ببینی دگـــر شیوه ورفتــــــــــار خویش

زندگی آرامش است ، «آن» چوتو دادی زکف

عمرهدر داده ای ، برسرغـــــــــــدارخویش

هرگل مردابی  از بحـــــــــــــر ندارد خبــــر

لوش ولجـــــن را کندعقد گهـــر بار خویش

هست جهان چــــــون قفس مردم آزاده را ،

گرچه شکستند این طایفـــه پرگار خویش

شعرنوویاکهن ؟  هردو یکی بنــــد ماست

واژه پرستیم همه ، غافل از کارخـــــویش

ما چه به جان پروریم با همه عرض ونیاز؟

دام توبشکن ، ببین ، دامن پـــر بار خویش