خدا یاریم کن......

 

 

و چه زیباست اون وقت  که .......

 

خود مو به " هر چه بادا باد " ها می سپارم........

 

مثل قدم گذاشتن تو ی تاریکی ......

 

با توشه ی " توکل " .......

 

هر چه می ده ، نوشه .....

 

و پر از ناشناخته ها ......

 

هر لحظه " نو " .....

 

هر دم " پر از شگفتی !!!

 

و نوش .......

 

و نوش .......

 

و می بارونه ، باران رحمتش رو !!!!!

 

همیشه ، بیش از کافی !!!!!

 

همیشه دور از انتظار !!!!!

 

همیشه در کویر ناامیدیها !!!!!!

 

دیگه قادر نیستم ، چیزی بخوام !!!!

لبم به دعا باز نمی شه !!!!!

 

حتی در حق دیگران !!!!!!

 

او تقدیمم می کنه !!!!

 

هر اونچه رو که خوش داره ......

 

و با جان و دل می پذیرم ......

 

چرا ؟؟؟؟

 

چون او ن" میزبانه "  و من " میهمان "

 

شرم آوره میهمان ، چیزی جز انتخاب میزبان ، بخواد .....

 

در هر نفسی که می کشم ......

 

سهم می ده منو از تندرستی !!!!!

 

لحظه ای بعد را نمی دونم چه خواهد خواست برام !!!

 

........................

 

همو که تواناترین طراح برای جسم و جانم بوده و هست

 

و می دونه چه نیازهایی دارم......

 

همو که اول و آخر هر کاری ......

 

همیشه به خواست او ختم می شه ......

 

و علی رغم تمام برنامه ریزیها ........

 

اگر بخواد ، خواهد شد ......

 

و اگر نخواد ، نخواهد شد .......

 

خدایا یاریم کن تا :

 

نخوام ، چیزی رو که تو برام نمی خوا ی ......

 

و رد نکنم چیزی رو که نمی خوا م و تو تقدیمم می کنی ....

هر چه باداباد ......

 

هر چه بادا باد .....

 

هر چه باداباد ......

...............