من خودم رو گم کرده ام پشت این همه درد.......

بستگی ها که وابسته میشوند وابستگی ها پیش می آید

و بسته به نوع کنش ها ، واکنش ها جوابِ ناهنجاری  ، بر هنجار

ها میزنند!

گویی دیگر ، دیگری نیست، که تمام شده!

و من با اینهمه احساسات بین دو هیچ مطلق بی محابا پرسه

میزنم که نه از سر کنجکاویست!

من خودم را گم کردم این پشت ای هم درد! . . . ! ، دستانی را

گم کردم که محبت کردن را یادم دادند!

چشم هایی را از دست دادم که تمام تعریف من از آرامش بودند!

و روح بزرگی را ، که حتی در بی کسی ترین لحظه ها قامتش

پشتم را گرم میکرد!

و من آشنای غریبه با منی را از دست دادم که لحظه آخر جواب

تمام سوآل هایم را با یک نگاه پاسخ داد!

گم کردم ! مرا تحمل کن ای عزیز سخت نگیر . . .

تنهایی و دلتنگی فرض زندگی من است، که با همین فرض ها چه

مسئله ها که حل میشوند !

و من خود معما هستم ! لحظه ای که با یک نگاه به اندازه  یک

شکست بزرگ شدم !

این من خیلی وقت است که شکسته !

ای دوست ، دستان خالیم را ببین که در کاسه شکسته ی نیم

من ، دوستی گدایی میکنند !