کوله بارم پر اشک...

خود را به " هر چه بادابادها " سپرده ام باز .......

دعوت به ضیافتی شده ام که هیچ از آن نمی دانم .....

یقین ، خواهم رفت .....

چون " دل " می گوید : برو  !!!

 

و در مسیرم ، بی شمار تابلوی  " ایست "  ........

خارهایی که در پای جانم می خلند ......

و تازیانه هایی بر شانه های صبرم ........

و لشگریانی  ، سد راه ، در هر لحظه !!!

 

ای وااااااای ..... ای عشق مددی !!!

مگر شاهد نیستی  ......

که به جای " هفت خان "

از " هفتاد خان " گذشته ام من ......

چه " من " ای  ؟!!!

  مگر من " ای ، مانده در جان ؟!!!

زخمهای جان را ببین ....!!!

مهربان عشق ،

مرهمی بر  بالهای شکسته ام گذار !!!

که سد این ایست ها را تا میعادگاه .....

تنها " پرواز " قادر است بشکند ....

خسته ام ای عشق .....

نگاهم بی آرزوست اما دلم ......

پر از تمنای پرواز  .....

 

خسته ام جانان ، خسته ام ......

خسته از این همه آداب .....

خسته از این همه زخمهای تازیانه .....

خسته از روزهای معصومی که " انگ روزهای تلخ " خوردند !!!

خسته ام از این دیار " آدم نماها " .....

خسته از خاموشی بغضم .....

خسته از ترس  " در اینجا " ماندن .....

در کنار قتلگاه هابیل !!!

 

خسته ام از حرفها !

از رنجهای خاموش عصر تمدن !!!

 خسته از تنهایی در میان " جماعتی تنها همزبان " !!!!

و نه " همدل " که سکوتم را با سکوتش خواند !!!

خسته ام از حرفها .....

خسته ام .....

 

می رم در ژرفای  " سکوت "  ....

و نمی دانم تا کی !!!!!

 

کوله بارم پر " اشک "

و نمی دانم که چرا  !!!!

..............