دردی که علاجش خود تویی .

پای در کوچه ی دلم نمی گذاری ؟؟

می دانم دیرگاهی است که کوچه ی دلم شب

زده است و نوری در آن نمی تابد.

 دیرگاهی است کوچه پس کوچه های این دلِ خراب

یخ بسته است و تاریک.

 سرمای غفلت در آن پیچیده و تاریکیِ غرایزم.

 روزها به امید آن سر کرده ام که  تو بیایی

و کوچه های این دلِ خراب میزبانت گردد.

 اما گویا سردی و تاریکیِ این کوچه های غریبِ دلم ,

برایت کوچک است و نا آشنا.

دیر آشنای همیشگی...

ای آنکه به قول خودت همیشه در سختی ها به

یادت بوده ام.

اینک گاهِ سختی هایم باز فرارسیده...

آیا سختی و دشواری بیش از این که خدایت

به  کوچه ی دلت قدم نمی گذارد ؟؟؟

آیا بیش از این هم دردی وجود دارد؟؟؟

دردی که علاجش خود تویی .

تو که همیشه دوای هر دردِ بی درمانی هستی.

 در هر سختی تو را خواندم و آرام شدم..

در هر درماندگی به تو پناه آوردم و سر پناهم گشتی...

الهی , از خود به کجا پنهان گردم ؟؟

از این دلِ خرابِ سرد و سوت و کورم که تهی

از تو شده به کجا شکوه برم ؟؟؟