درباره من

یک مشت دانه گندم، توی پارچه ای نمناک خیس خوردند؛ جوانه زدند و سبز شدند. کمی که بالا آمدند، دورشان را روبانی قرمز گرفت و همسایه سکه و سیب شدند. بشقاب سبزه آبروی سفره هفت سین بود.

دانههای گندم خوشحال بودند و خیالشان پر بود از رقص گندم زارهای طلایی. آنها به پایان قصه فکر می کردند؛ به قرص نانی در سفره و اشتیاق دستی که آن را می چیند. نان شدن بزرگ ترین آرزوی هر دانه گندم است.

اما برگهای تقویم تند و تند ورق خورد و سیزدهمین برگ پایان دانه های گندم بود.

روبان قرمز پاره شد و دستی دانه های گندم را از مزرعه کوچک شان جدا کرد. رویای نان و گندم تکه تکه شد. و این آخر قصه بود.

دانهها دلخور بودند، از قصه ای که خدا برایشان نوشته بود.

پس به خدا گفتند: این قصه ای نبود که دوستش داشتیم، این قصه ناتمام است و نان ندارد.

خدا گفت: قصه شما کوتاه بود، اما ناتمام نبود. قصه شما، قصه جوانه زدن بود و روییدن. قصه سبزی، قصه ای که برای فهمیدنش عمری باید زیست.

قصه شما، قصه زندگی بود و کوتاهی اش، رسالت تان گفتن همین بود.

خدا گفت: قصه شما اگرچه نان نداشت، اما زیبا بود، به زیبایی نان.


نویسنده: خانم عرفان نظرآهاری  

درج شده در تاریخ ۹۴/۰۱/۱۳ ساعت 18:40

کاربران آنلاین (2)

alone girl مهدی گودرزی 313