درباره من

خودآگاهی همان چیزی است که کیمیاگران از دیرباز در جست و جوی آن بوده اند: همان اکسیر، همان جوهر و همان فرمول سحرآمیزی است که می تواند به تو کمک کند جاودان شوی. در حقیقت، همه ما جاودان هستیم اما در بدنی فناپذیر زندگی می کنیم و چنان به بدن نزدیکیم که از آن هویت می گیریم. هیچ فاصله ای بین ما و بدن نیست تا آن را چیزی جدا از خود ببینیم. چنان در بدن جای گرفته و ریشه دوانده ایم که احساس می کنیم خود بدن هستیم و بدینگونه مشکلات سربرآورده اند: شروع به ترس از مرگ کرده ایم. سپس بدنبال این ترس، ترسهایی دیگر، کابوسهایی دیگر به پا خاسته اند. خودآگاهی، میان تو و بدنت فاصله ایجاد می کند. تو را هم تماشاگر بدن و هم تماشاگر ذهن می سازد، زیرا بدن و ذهن از هم جدا نیستند. بدن/ ذهن یک هویت واحد است. ذهن در درون بدن است. آنگاه که تو از بدن/ ذهن خودآگاه شوی، ‌بی درنگ در می یابی که ازهردوی آنها جدا هستی. بین تو و آنها فاصله ایجاد می شود. آنگاه درمی یابی جاودان هستی. بخشی از زمان نیستی، بلکه بخشی از ابدیت هستی. در می یابی که هیچ تولد و مرگی برای تو وجود ندارد. همیشه اینجا بوده ای و خواهی بود. تو به دلیل آرزوهای بسیار زیادت در بدنهای بسیاری به سربرده ای.
 

درج شده در تاریخ ۹۶/۰۴/۱۱ ساعت 22:10

کاربران آنلاین (0)