درباره من

چقدر غروب جمعه ها را نوشته ایم و نوشته اند و در یادها مانده است و هیچ گاه هم با آمدنش تاب نمی آوریم و دردها و رنج هایمان انگار کوهی می شوند بر دوشمان و دیگر نمی توانی یا نمی خواهی که بر زمینش گذاری...

هر زمان که با خودت خلوت میکنی، دلت جوری می شود و نگاهت به جایی خیره می ماند.. نمی دانی کجایی و انگار در برزخی بین لاهوت و ناسوت گیر کرده ای و مدام در خودت می جنگی و نمی دانی که چه می شود و چه می کنی...

گاهی به یک جایی می رسی که مسیرت را رها می کنی و از همه جدا می شوی و دل می کنی، از همۀ آنهایی که پیرت در آمده است تا بسازی شان و به دست آوری شان..

از من می شنوید هیچ گاه نویسنده نشوید.. زندگی خودتان را بکنید و در گوشه ای دنج از زندگی تان لذت ببرید.. با شاعری تنها ذره ذرۀ وجودت را به تاراج می دهی و انگار قطره قطره ات را می مکند و تو تنها ناظری و هیچ حرفی هم نخواهی داشت..  
 

درج شده در تاریخ ۹۹/۰۹/۲۲ ساعت 10:35

کاربران آنلاین (0)