رمضان مبارک

كوك كن ساعتِ خویش!  

            اعتباری به خروسِ سحری ، نیست دگر

                         دیر خوابیده و برخاسـتنـش دشـوار است

كوك كن ساعتِ خویش !

            كه مـؤذّن ، شبِ پیـش

                         دسته گل داده به آب

                                . . . و در آغوش سحر رفته به خواب

كوك كن ساعتِ خویش !

            شاطری نیست در این شهرِ بزرگ

                                      كه سحر برخیزد

                                   شاطران با مددِ آهن و جوشِ شیرین

                                                       دیر برمی خیزند

كوك كن ساعتِ خویش !

                     كه سحر گاه كسی

                        بقچه در زیر بغل ، راهیِ حمّامی نیست

                            كه تو از لِخ لِخِ دمپایی و تك سرفه ی او برخیزی

كوك كن ساعتِ خویش !

            رفتگر مُرده و این كوچه دگر

                         خالی از خِش خِشِ جارویِ شبِ رفتگر است

كوك كن ساعتِ خویش !

            ماكیان ها همه مستِ خوابند

                         شهر هم . . .

                                خوابِ اینترنتیِ عصرِ اتم می بیند

كوك كن ساعتِ خویش !

            كه در این شهر ، دگر مستی نیست

                 كه تو وقتِ سحر ، آنگاه كه از میكده برمی گردد

                           از صدای سخن و زمزمه ی زیرِ لبش برخیزی

كوك كن ساعتِ خویش !

            اعتباری به خروسِ سحری نیست دگر ،

                             و در این شهر سحرخیزی نیست

                                     و سـحر نـزدیك است...