رهگذري گفت مرا...

غمگين ترين شادم

پر بسته ام .....هر چند آزادم

من عاشقم ، يعني که حالي گيج و گُم دارم

ويران ، ولي انگار آبادم

آرام و فريادم

اينگونه حيرانم

گاهي خموشمِ ؛ گاه سوزانم

همچون اجاقم ، لحظه ي تحويلِ فروردين

تکليف خود را هم نمي دانم

عمري پريشانم

خل نيستم بانو!

بگذار گويم کيستم بانو!

من هسته اي تلخم که تيپا خورده از رُستن

در خاک  خُلها زيستم بانو!

غم ريستم بانو

تصوير يک برگم

رقاص ِ طوفاني بدآهنگم

با ضربِ پائيزي و تصنيفِ صداي باد

شاباش گير ِ پنجه ي مرگم

از ساقه مي لنگم

مرغ دلم بي پر

کابوس ظلمت بي در و پيکر

بايد تبر زد شاخه ي شب را بُريد از ته !

خورشيد را چون شعر ِ بي دفتر

آواز کرد از بر

بانو بگو با من

اي آنکه دوري يک بغل تا من

آيـا  مرمّت  مي کني  ارگ ِ  اميـدم را  ؟

خورشيد را مي بينم آيـا من ؟

اي با وفا دامن!

لب باز کن رويا!

شعري جديد آواز کن رويا!

شعري که تعبيرش سلام ِ صبح با سرو است.

اين قصه را آغاز کن رويا!

اعجاز کن رويا!
 

اشتراک گذاری: تلگرام فیسبوک تویتر