شعری از پونه نژاد وزیری...

برای همه ی روزهای وطنم!!


ميرم يه جاي تازه

کشوري که هميشه غمگين بود

کشوري که هميشه غمگين بود

کشوري که هميشه خواهد بود

گير کردم به تکه اي از شب

چمدانم به ضبط خيره شده

پشت آهنگ شاد بچگي ام

دردهاي کسي ذخيره شده

صفحه اي با مداد تيره شده

مشق هاي هميشه بدخطم

فکر کردن به يک الف بچه

سنگ خوردن به شيشه اي غمگين

سنگ ها را بپيچ در بقچه

اسم فاميل، اين دفه از چِ

چشم هايت به شيشه زُل زده و

توي جيبت هنوز غم داري

زير باران به افتخار عشق

توي جامت دو جرعه سم داري

زير چتري و باز نم داري

دردهايي که توي قلبم بود

پوست مي کرد پرتقالم را

کشوري توي پارک ها مي گشت

و اذان مي کشيد حالم را

باد مي زد کسي بلالم را

با مداد گلي به من بنويس

مشق شب از عذاب هاي وطن

گريه کردن به سبک ايراني

چشم هاي به خون نشسته ي من

عادت ماهيانه ي يک زن

پشت اين در هنوز مي چرخد

يک نوار کپي شده از من

با لباس سياه مي رقصم

دردهاي بزرگ را خوردن

گريه با درد کوچک سوزن

زير باران سنگ مي رقصم

که مرا قبر کنده اي با بيل

توي آغوش مرگ مي خوابم

زير پاهاي گله اي از فيل

سنگ ها را بريز در زنبيل

گريه کردم بدون هيچ دليل

سوزني رفت توي انگشتم

از تو و خانه مي زنم بيرون

پاره هاي نوار در مشتم

بچه اي که نبود را کشتم!!!

.

.

.