یک فنجان شعر تلخ

دوستت دارم خیلی قدیمی شده...

عاشق هم که نیستیم...

بطری و سیگار را بیاور

 ادای آدمهای خوشبخت را در بیاوریم...

دددلم میلرزد...

ااانگار که نزدیکی...

پشت همین دیوار ...لااای همین ازدحام...

ساعت لحظه ها را جااا می ماند

 و من نبودنت را می شمارم یک  دو   سسه ...

سسلام...

 ببخشید خانم اشتباه گرفتم.

منم خانم...

آمدنی نان تازه و چند سیر دل خوش خریده ام...

آخر امشب مهمان داریم.

دوست نویسنده ام می گفت:

داستان همیشه با ورود شخصیت زن پیچیده می شود

پیرمردی را می شناسم که هر روز گلهای ایوانش را آب می دهد

سیگاری روشن می کند و به خیابان خیره می شود

زندگی ساده ای دارد...

و خیابان هر روز پر می شود از داستانهای پیچیده...