خشت کج..

چه کسی مرا آفریده، مهم نیست.
برای چه آفریده، مهم نیست.
از من در مورد بودن با نبودنم نظری خواسته یا نه، مهم نیست.
حالا که به زور آفریده شده ام، به زور زندگی می کنم و به زور می میرم؛ چرا باید محاکمه شوم، مهم نیست.
بدبختم یا ناشکر، مهم نیست.
عدالت، مهربانی، بزرگی؛ کجاست، مهم نیست.
این همه مردم ناچار
این همه کودکان بیمار و بی سرپرست و بد سرپرست،
دخترکان زشت روی
و پسرکان بی جاذبه دور و برم
در ملک همان بزرگ و مهربان و عادل؛ گناهشان چه بوده، مهم نیست.
چرا کسی به آه این مظلومان گوش نمی دهد
چرا آنها که می بینند نمی خواهند بفهمند؛ بی غیرتند یا ترسو، مهم نیست.
از همه دردناکتر، زاد و ولد کردن آدمها در چنین زندانی، دلیلش کوری و جهل است، یا عقده ظلمی که در حقشان شده؛ مهم نیست.
من دیگر غصه هیچ پدر و مادری را نمی خورم؛ آنان واسطه این آفرینشند.
من از آفریدگارم دلگیرم، حتی اگر جایی دیگر باشد که اینها را از دل من در بیاورد، باز هم مهم نیست.