احساسی به نام غم

اندکی صبر سحر نزدیک است...

اگر از غم می نویسم بر این باورم که غم تنها معبر و سراغاز همان چیز است که شادمانیش مینامیم

شاید غم تنها احساسی است که ارزش شادمانی را میشناسد.....و کهنه زمانی است که به ندیدن این رقیب .........عادت کرده است!!!!!!!!!!!!!!!

گاهگاهی که غم این همنشین دیرینه دیداری تازه میکند و مرا به سویی میبرد با خود می اندیشم !

چگونه میتواند حسی که در لذت های دنیوی غرق شده،وجودش تیره وتار گردیده و باز هم احساس ظریف ایمان را بفهمد

و این چیزی نیست جز لطف پروردگار او غم را افرید تا بشوید هر انچه تعلق است!

احساس زیبایی که فنا میشود تا دل!این عصیانگر هر جایی لیاقت پذیرش شادی را بیابد!!!!!!!!!

و شادمانی هم یعنی لبیک ایمان به ندای دل!!!

که به یقین مقصودی جز این نیست........

و ما هنوز در اغاز راهیم!!!!!!!!!!!!!!!َ