روزگاریست غریب . . .

من خودم بودم و یک حس غریب

که به صد عشق و هوس می ارزید

من خودم بودم و دستی که صداقت می کاشت

گرچه در حسرت گندم پوسید

من خودم بودم و هر پنجره ای که به سرسبزترین نقطه بودن وا بود

و خدا می داند بی کسی از ته دلبستگیم پیدا بود

من نه عاشق بودم . . . و نه دلداده به گیسوی بلند

و نه آلوده به افکار پلید

من به دنبال نگاهی بودم . . . که مرا از پس دیوانگیم می فهمید

ارزویم این بود . . . . . . دور اما چه قشنگ

که روم تا در دروازه نور . . . تا شوم چیره به شفافی صبح

به خودم میگفتم . . . تا دم پنجره ها راهی نیست

من نمیدانستم . . . که چه جرمی دارد . . . دستهایی که تهیست

روزگاریست  غریب . . .

من چه خوش بین بودم . . . همه اش رویا بود

و خدا می داند

سادگی از ته دلبستگیم پیدا بود