در جواب شعر"کوچه" فریدون مشیری...

به گمانت که پس از آن شب مهتاب
دگر نگرفتم من از آن عاشق آزرده خبرهم
نکنم دیگر از آن کوچه گذر هم
تو چه دانی که چه شبها من سرگشتهِ تنها
بی تو از آن کوچه گذشتم
پریشان و پشیمان
پای اندوه به دامان
لب آن جوی نسشتم
تو مرا هیچ شباهنگ
بی تو دلمرده و دلتنگ
نغمه ای تلخ برآورد
یادم آمد به قلبی که شکستم
که از آن کوچه سفر کرد
باد آوازه شب کرد
: شاخه ها خورد به دستم
یادم آمد آن شب،آن شب رام و صبور
تو همه محو تماشای منومن مغرور
هیچ در چشم زمان هردم،هر لحظه
می شدیم ازهمه دور
یادم آمد به تو گفتم که بر این آب نظر کن
گذر آب ببین و ز غم عشق حذر کن
تا فراموش کنی چندی از این شهر سفر کن
: من که می دانستم سفر از پهلوی من کار تو نیست
حذر از عشق در افکار تو نیست
خود سفر کردم ورفتم که نبینی رویم
من صیاد رمیدم ز غم آهویم
ای کبوتر تو از ان لحظه که بر گوشه این بام نشستی
سنگ اگر خورد به پایت نرمیدی،نگسستی
توکه هر لحظه نگاهت به نگاهم نگران بود
: چه خیالات محالی کی دلت با دگران بود؟
تلخی این سخنم را چو چشیدی و چشیدم آن شب
بار این عشق گران را تو کشیدی وکشیدم آن شب
گر چه میدانم که هرگز نشود خاطره کوچه و آن شب تکرار
: حسرتی مانده به دل تا به تو بگویم یک بار
بی تو اما به چه حالی من از آن کوچه گذشتم هر بار