چرا مواظب لحظه ها نبودیم ؟

نزدیک عید پدر و مادرم ما را به کفش ملی می بردند.

خودشون از پشت ویترین انتخاب می کردند و به فروشنده می گفتند اندازه سایز

پای ما بیاورد و اصلا سوال نمی کردندکه این کفش را دوست دارید یا نه ,

فقط همیشه می گفتند این ا!

عاشق عید بودم .

بوی عید را دوست داشتم .

بوی شیرینی ها ,بوی عود و بوی سبزی پلو ماهی مادر و مادربزرگام و سفره ای که

اولین روز عید پهن می شد و همه فامیل دور آن می نشستند ...

چرا فکر نمی کردیم شاید این روزها تمام شوند ؟

چرا آنقدر خاطرمان جمع بود ؟

چرا مواظب لحظه ها نبودیم ؟

چرا خوشبختی را عمیق نفس نکشیدیم ؟

که امروز مجبور نباشیم فقط چنگ بیندازیم به گذشته ها ,خیره شویم به آن و زندگی

کنیم با آن ...

از کودکی به نوجوانی و جوانی راهی نیست اما همراهانت همیشگی نیستند.

در فراز و فرود راه ,خیلی ها را از دست می دهی .

ما در همین از دست دادن ها بزرگ شدیم , پخته شدیم ,ساخته شدیم .

و و من امروز بعد از گذشت این چند سال ,

می خواهم بنویسم  فقط کفش ملی نیست کهمرگ ندارد ,

عشق هم مرگ ندارد

,بعضی خاطرات هم مرگ ندارد

بعضی قلبها و بعضی آدمها ...