نوای کاروان، یاد و خاطره ای از هنرمند نصرت الله گلپایگانی

هنرمند ارجمند نصرت الله گلپایگانی (1341-1317)، فارغ التحصیل هنرستان موسیقی در دوره ریاست استاد روح الله خالقی، در رشته های ویولن، تار، ضرب و آهنگسازی بودند که در سال ۱۳۳۸ سرپرستی ارکستر شماره ۸ هنرهای زیبا (وزارت فرهنگ و هنر) را عهده دار شده و ضمن سرپرستی و آهنگسازی ارکستر، قطعاتی به صورت ارکسترال برای ارکسترهای وزارت فرهنگ و هنر ساختند. از جمله قطعه شب دلخواه در مایه چهارگاه با شعری از زنده یاد ابراهیم صفایی و صدای ماندگار خانم خاطره پروانه که با ارکستر صبا به رهبری استاد حسین دهلوی به صورت زنده در سال ۱۳۳۹ از تلویزیون ایران پخش گردید.

در سال های ۱۳۳۸ تا ۱۳۴۱ (تاریخ درگذشت استاد نصرت الله گلپایگانی)، اینجانب به عنوان سولیست و نوازنده فلوت با ارکستر شماره ۸ افتخار همکاری داشتم. نصرت الله گلپایگانی هنرمندی برجسته و با قریحه در زمینه های آهنگسازی، تک نوازی ویولن و گروه نوازی در ضرب بود که آثاری ماندگار در آرشیو وزارت فرهنگ و هنر و همچنین اجراهای خصوصی دارد. از نظر ارتباطات عاطفی و هنری با هم دوره های هنرستانی و هنرمندان، نمونه ای بارز از یک هنرمند وارسته بود و قول استاد تهرانی (اول آدم باش بعد هنرمند) در مورد ایشان صدق می کرد.

در سال های افتخار همکاری با ارکستر شماره ۸، ایشان نخستین و بهترین مشوق و راهنمای آهنگسازی اینجانب بودند. سالها بعد که آثار نیلوفرانه ۱ و ۲، صدایم کن و ... ساخته شد، راهنمایی های ارزنده ایشان در فرم موسیقی سنتی و استفاده از سازهای مضرابی در ارکستراسیون این آثار بسیار مفید و تأثیرگذار بود.

در سال ۱۳۴۵ به پاس محبت های خالصانه و بی دریغ ایشان، قطعه نوای کاروان در مایه دشتی با شعری از ابراهیم صفایی با مضمون یادبود استاد ساخته و با صدای گرم و دلنشین دوست هنرمندم جناب نادر گلچین ضبط و به مناسبت سالگرد این هنرمند برجسته موسیقی سنتی از تلویزیون و رادیو ایران پخش گردید. از آنجا که قطعه نوای کاروان از شبکه های مختلف صدا و سیما پخش می شود و هنرمندان و هنرجویان موسیقی علاقه مند به نت این اثر می باشند، لذا این قطعه از پارتیتور به پارتیسیون برای ویولن تنظیم گردید. با تقدیم این کار به دوستداران این اثر، یاد و خاطره استاد نصرت الله گلپایگانی را گرامی می داریم.

عباس خوشدل - خرداد ۹۱

نوای کاروان امشب زند آتش به جانم 

خدایا برملا شد بر ملا راز نهانم

مران محمل مران ای کاروان آهسته تر رو 

که من دلخسته ای وامانده از این کاروانم

سراپا سوز و آهم سرشک من گواهم

به جایی ره نجویم که من گم کرده راهم

نسیم غمش مرا می برد به شهر بی نشانها 

من آن آتشم که وامانده ام بجا از کاروانها

غم دل را با که گویم چه آتشها من به جان دارم

نشانی از او نجویم که من یاری بی نشان دارم

کجا رفتی ای کبوتر زیبا که دل ز فراغت اسیر جنون شد

خبر نداری که از غم عشقت فسانه شدم من وفای تو چون شد

 نت قطعه نوای کاروان