جهان در صدای تو آبی است! (شعری از اسماعیل خویی)

استاد شجریان (طرحی از بزرگمهر حسین پور)

صدای تو را دوست دارم‏
صدای تو از “آن” و از جاودان می سراید
صدای تو از لاله زاران که بر باد
صدای تو از نوبهاران که در یاد می آید.‏
صدای تو را، رنگ و بوی صدای تو را دوست دارم‏

 ‏ صدای تو‏ از آن سوی شور ‏
از پشت بیداد می آید،

و جان دل من،

دل و جانم از آن به فریاد می آید
صدای تو اندوه خیام را دارد
در آن دم که چون کهکشان، ابری از ماهتاب و ستاره‏
نوای غزلهای حافظ بر آن،‏
شاد خواران و اندهگزاران، ببارد، بشارد ‏‏صدای تو‏
اندوه شاد صدای تو را دوست دارم‏
مخالف سرای همایون و بیداد!‏
صدای تو در پرده ی دلکش شور زیباست و بر موج زاران دشتی ، ‏
و بر اوجساران ماهور‏ و در هر چه گوشه ست از هر چه پرده ست
حریر صدایت به تحریر، ‏چو بر صیقل برکه‌ها بازی نور زیباست
‏ صدای تو همبفتی از مخمل آب و از طعم آتش‏
صدای تو، چون روح آیینه ی بی خش و بی غش‏
جهان در صدای تو آبی ست‏
و زیر و بم هر چه از اصفهان در صدای تو آبی ست‏
و هر سنت از دیر گاهان و هر بدعت از ناگهان ‏
در صدای تو آبی ست‏
و نو می شود کهنه، وقتی که از پنجره ی حنجره تو‏ گذر می کند‏
و تالار پژواک را در دل و جان تو به صد چلچراغ از برافروختن
چو تالار آیینه، از چار سو شعله ور می کند‏
به هر گاهی از خوش ترین‌های بیگاه‏ ‏صدایت چو قالیچه ای نور ‏می آید
و زین آسمان ترشروی مرا می رباید، مرا می برد دور‏
سوی مخملستان ژرف پگاه آسمان نشابور‏
‏ صدای تو بیداد اندوه در شور شادی
صدای تو فریاد زنجیر و گلبانگ آزادی من‏ صدای تو آبادی من‏
صدای تو هیهای ویرانی من‏ صدای تو معنای ایرانی من‏ صدای تو…‏
‏ ای دوست!‏ ای من!‏ کجایی؟
که از ناکجاها می آیی و از آن مرا می ربایی
و من هیچ، من هیچ تر ‏من نه من
من منم، تا می آیی؟!‏ و سیم نسیم است
اینک که بندد میان تو تا من پل، ای دوست!‏
و موسیقی غربت من نثار صدایت ‏
که در انفجارش، من از اشک خونین
به روی صدایت فشانم گل
ای دوست….!‏

اما این ترانه و این شعر، گویی از زبان تمامی‌ما، با عشقی که در زبان نمی‌گنجد، به او گفته می‌شود:

صدای تو را، رنگ و بوی صدای تو را دوست دارم‏…

«صدای تو را دوست دارم»