باز هم تو

این آهنگو خیلی دوست دارم, حس نستالژی میده بهم

...گوش کنید...

یک گوشه دنج دلم را انتخاب می کنی و  به زور ، همه چیز و همه کس را کنار می زنی

و هرجور شده خودت را بینِ همه جا می کنی و بعد طلبکارانه شروع به غر زدن می کنی که چقدر

اینجا شلوغ است

و جا کم و ادامه می دهی که از جاهای شلوغ خوشم نمی آید...

و من – تنها که نه! – به همه میهمانانِ دلم زل می زنم

به لب های کوچکت که چون ماهی تکان تکان تکان...

از حرکت ایستادند چرا...؟!

نفسی تازه می کنی و باز شروع می کنی و همه...محو می شوند در تو...نیست می شوند....همه

" تو " می شوند

ناگهان! خالی می شود دل و می مانی تو

– تنها که نه! – تو و عشق و سکوت و نگاه و بغض و حساب و کتاب و کوله بار و شعر و قلم و بغض

و سکوت و

اشک و مرگ و سکوت...

نگاهی به دور و برت می اندازی که مطمئن شوی از تنهاییت

و آن گاه با خیالِ تخت و خاطرِ آسوده بلند می شوی و همه جایِ دلِ پریشانِ مرا سَرَک میکشی

که مبادا کسی مانده باشد هنوز

و جایت – خدایی نکرده – تنگ شود که نتوانی – زبانم لال – به راحتی تاخت و تاز کنی و غارت کنی

و بسوزانی و ویران کنی و آتش بزنی

می روی می نشینی – همان گوشه دنج – و شروع می کنی به حساب کردن

– چه چیزش را نمی دانم – شاید حسابِ دل ها از دستت در رفته باشد!

حساب می کنی و من محوِ تماشا می شوم و حساب می کنی و من آب می شوم و حساب می

کنی و من می سوزم از سکوتت و

حساب میکنی...

آن قدر که دلم تنگ می شود برای صدایت و هر روز تنگ می شود و تنگ تر...

آن وقت است که حسابت تمام می شود و من خوشحال، می خواهم سکوت هایت را با وراجی هایم

تلافی کنم که...

کوله بارت را  برمی داری و  میگویی :

جا کم است و می روی –کجایش را نمی دانم – تقصیر من نیست!

گفته بودم که دلم تنگ شده...