عصر طلایی کورش؟!

عصر طلایی کورش؟!
در مورد امتیازهای عصر کورش آنقدر می گویند و می نویسند که برخی حسرت بازگشت آن دوران را در سر می پرورانند حال آنکه جناب رضا مرادی غیاث آبادی خود نشان داده است، عده ای در طلایی بودن عصر کورش، به صورت عمدی یا سهوی، دچار مبالغه هایی شده اند.
ما همانطور که نقاط قوت تاریخ ایران را باید بپذیریم و به آنها افتخار کنیم، ضعف های آن دوران را نیز بی تعصب باید پذیرا باشیم.
چند مورد از ضعف های عصر کورش را می آورم و در ادامه عملکردهای آن دوران را می آورم که برخی باستان ستاهای افراطی به عنوان انتقاد به اسلام ذکر می کنند. با کلیک بر عنوان ها می توان به سایت منبع دست یافت.
با تشکر از دوست گرانقدرم عادل که این مطالب را به من معرفی کرد.
وادار کردن دختران به فحشا
کورش بزرگ هخامنشی در منشور مشهورش نکاتی دال بر برانداختن برده داری یا برانداختن بهره کشی از انسان ها آورده است. اما این ادعا با کتیبه های دیگر عصر هخامنشی موافقت ندارد. برای مثال به موجب لوحه شماره 252 از سال هشتم پادشاهی کورش در بابل، دختری به نام تابموتو به دلیل اینکه پدرش یک سکه طلا و ده سکه نقره به مؤسسه مالی یا رباخانه اگیبی بدهی داشت، به گرو گرفته شد تا زمانی که پدرش بدهی خود را تسویه کند.
دخترانی که به گرو گرفته می شدند، برای بهره کشی جنسی اجاره داده می شدند تا خسارت تأخیر را جبران کنند.
برای آگاهی بیشتر بنگرید به:
 Beitrage zur Assyriologie und Semitischen Sprachwissenschaft, Dritter band, heft 3, Leipzig, 1897.
 ترجمه پنجاه لوح حقوقی و اداری از زمان پادشاهی کورش، دانشنامه آشورولوژی و زبان شناسی، جلد سوم، دفتر سوم، لایپزیک، 1897
برده داری و اجاره فاحشه
به موجب الواح هخامنشی کشف شده در بابل دانسته شده که کورش و کمبوجیه با سرمایه ای که از محل غارت لیدی تأمین شده بود، در مؤسسه مالی اگیبی سرمایه گذاری کردند. فعالیت های این مؤسسه از جمله عبارت بود از: اعطای وام با بهره سی تا پنجاه درصد در ماه، خرید و فروش برده و اجاره دادن فاحشه.
برای آگاهی بیشتر بنگرید به:
 Beitrage zur Assyriologie und Semitischen Sprachwissenschaft, Dritter band, heft 3, Leipzig, 1897.
 ترجمه پنجاه لوح حقوقی و اداری از زمان پادشاهی کورش، دانشنامه آشورولوژی و زبان شناسی، جلد سوم، دفتر سوم، لایپزیک، 1897
کشتن شوهر خاله و تصرف خاله
کتزیاس ـ مورخ و پزشک رسمی دربار اردشیر دوم هخامنشی ـ آورده است که کورش پس از غلبه بر ماد، اسپیتاماس را کشت و زن او را که آمیتیس نام داشت، تصرف کرد. آمیتیس دختر آستیاگ و خواهر ماندانا و خاله ی کورش بود.
 برای آگاهی بیشتر بنگرید به: تاریخ کتزیاس (خلاصه فوتیوس)، ترجمه کامیاب خلیلی، تهران، 1380، ص 19.
سنگسار زنان
سنگسار زنان در زمان فرمانروایی کورش بزرگ بر بابل امری متداول بود و در مورد زنان زانیه اجرا می شد. در این مورد مردان از مجازات سنگسار معاف بودند، مگر آنکه به حرم و کنیزان شاه نظر داشتند.
برای آگاهی بیشتر بنگرید به: ترجمه پنجاه لوح حقوقی و اداری از زمان پادشاهی کورش، دانشنامه آشورولوژی و زبان شناسی، جلد سوم، دفتر سوم، لایپزیک، 1897 (منبع زیر)؛ و نیز تاریخ تمدن ویل دورانت، جلد یکم، مشرق زمین.
 Beitrage zur Assyriologie und Semitischen Sprachwissenschaft, Dritter band, heft 3, Leipzig, 1897.
زنان کورش
اخیراً مطلبی به فراوانی و با عنوان هایی شبیه به «کورش پادشاهی که تنها یک زن داشت» در اینترنت منتشر شده است. اما چنین ادعایی درست نیست. کورش همزمان دست کم دو یا سه زن رسمی داشته است:
«آمیتیس» خواهر ماندانا و خاله خودش که او را پس از اشغال کشور ماد و پس از کشتن شوهرش تصرف کرده بود؛
«کاساندان» دختر فرناسپ که ظاهراً زن اصلی حرمسرا و مادر ولیعهد بود؛
«نییِتیس» دختر آماسیس دوم فرعون مصر که کاساندان نگران توجه زیاد کورش به او بود.
چهارمین زن که کورش خیال تصرف او را در سر داشت، «توموروس/تومیریس» ملکه و شاه ماساژت ها بود که به کورش جواب رد داد.
 برای آگاهی بیشتر بنگرید به: ایسرائل، ژرار، کوروش بزرگ ـ بنیادگذار امپراتوری هخامنشی، ترجمه مرتضی ثاقب فر، تهران، 1380، صفحه 249 و 250؛ بریان، پی یر، تاریخ امپراتوری هخامنشیان ـ از کورش تا اسکندر)، ترجمه مهدی سمسار، جلد اول، تهران، 1377، صفحه 89 و 90؛ کتزیاس، خلاصه تاریخ کتزیاس، ترجمه و تحشیه کامیاب خلیلی، تهران، 1380، صفحه 19 تا 38?
ارث زنان
توجه به مفاد کتیبه های گلی بدست آمده از زمان فرمانروایی کورش بزرگ بر بابل (و از جمله لوح شماره 277) نشان می دهد که زنان حق ارثی معادل نصف مردان داشته اند و در موارد خاصی هیچگونه ارثی به آنان تعلق نمی گرفته است.
 برای آگاهی بیشتر بنگرید به: ترجمه پنجاه لوح حقوقی و اداری از زمان پادشاهی کورش، دانشنامه آشورولوژی و زبان شناسی، جلد سوم، دفتر سوم، لایپزیک، 1897
 Beitrage zur Assyriologie und Semitischen Sprachwissenschaft, Dritter band, heft 3, Leipzig, 1897.