درباره من

امشب یه آقایِ جااُفتاده ای اومد داخلِ مطب،سلام کرد و نشست کنارِ دستم،گفتم:بفرمائید مشکلتون چیه؟
گفت:بیابان را سراسر مه گرفته است....
بی اختیار گفتم:چِراغِ قِریه پنهانست
گفت:موجی گَرم در خونِ بیابان است....
گُفتم:نیما؟
گفت:نخیر شاملو
نشوندمش پُشتِ دستگاه و معاینه اش کردم.یعنی تا حالا هیشکی دنیا را از پُشتِ آب مروارید یا کاتاراکت به این قشنگی واسم توصیف نکرده بود
خندیدم و پرسیدم:چندسالتونه؟!
اونم خندید و گفت:
به پایان رسیدیم اما نکردیم آغاز ...
بی اختیار گفتم:فروریخت پَرها نکردیم پرواز....
اونم گفت:ببخشای ای روشنِ عشق بر ما ببخشای
گفتم:فریدون مشیری؟
بلافاصله گفت:نخیر شفیعی کدکنی و هفتاد و شیش سالمه....
یعنی تا حالا هیشکی گُذرِ عمر رو اینقد قشنگ برام توصیف نکرده بود.پاکِ معاینات رو که انجام دادم، دوباره نشستم پـشت میزم و اونم کنارِ دستم. 
پرسیدم:حالا میخواین عمل کنین یا نه؟
گفت:آری آری زندگی زیباست...
دوباره کِرمَم گرفت و بی اختیار گفتم:زندگی آتشگهی دیرنده پابرجاست،گر بیفروزیش رقصِ شعله هایش هر کران پیداست.....
سَرِشو تکون داد و گفت:ورنه خاموش است و خاموشی گناهِ ماست....
گفتم:حمید مصدق؟
گفت:نخیر سیاوش کسرائی 
یعنی تا حالا هیشکی به این قشنگی پوزمو نزده بود.



از خاطرات دکتر زندی چشم پزشک  
 

درج شده در تاریخ ۹۷/۱۰/۰۱ ساعت 03:47

کاربران آنلاین (0)