درباره من

زانوانم شکسته است و پاهایم فلج

خسته و مجروح و پریشان

و باری به سنگینی کوهی بر دوش

و من در زیر آن خم شده ام

و از زیر آن که چندین برابر من سنگین است و بزرگ است

آرام گرفته ام

و تنها ، برق حسرت از چشمان بازم

ـ که همچنان به این راه

که تا افق کشیده است ، دوخته ام ـ ساطع است.

و جاده منتظر را در برابرم روشن می دارد.

جاده ای که سال هاست چشم به راه هر قدمم

خود را بر خاک افکنده است.

اما ردپایی بر آن نیست و

نخواهد بود !  

درج شده در تاریخ ۹۷/۰۲/۲۸ ساعت 23:38

کاربران آنلاین (0)