گل من پرپر نشوی!

که بلبلی در باز شدن غنچه لبخند تو، زبان به سرود باز کرده است


شمع من خاموش نگردی!

که چشمی در پرتو پیوند تو،به دیدن امده است.

ساقه گلبن بهار من نشکنی!

که دلی در رویش امیدوار تو دل بسته است.

آفتاب من غروب نکنی!

که شاخه آفتابگردانی به جست و جوی تو سربر داشته است...