تاثیر تراشیدن موی بدن در سرعت و عملکرد شناگران

فیزیولوژی شنا عموماً یک عملکرد مکانیکی از نیروی محرکه و کاهش نیروی مقاومتی است. بنابراین نتیجه کوشش‌هائی که شناگر به‌منظور کاهش مقدار نیروی مقاومت اجراء حرکت انجام می‌دهد. کاهش کار فیزیولوژیکی در سرعت معین است. در مطالعه‌ای  تأثیرات فیزیولوژیکی تراشیدن موهای زائد در معرض دید بدن را که کاری رایج و مشترک بین شناگران است قبل و بلافاصله بعد از تراشیدن موهای بدن آنها آزمایش شدند.

۴ شناگر به‌عنوان گروه شاهد به‌کار گرفته شدند و آزمونی مشابه با گروه‌های آزمایشی انجام دادند. اما آنها موهای زائد را نتراشیده بودند. قبل و بعد از تراشیدن موها، هر شناگر، ۳۶۶ متر شنای قورباغه با شدت ۹۰ درصد بهترین رکورد خود را انجام داد. سرعت‌ها با استفاده از لامپ‌های مخصوصی تعبیه شده در کف استخر کنترل می‌شد جریان قلب در سرتاسر شنا توسط کنترل از راه دور اندازه‌گیری شد. همچنین طبق پژوهش کلنترو و مونت‌پتیت در طول ۲۰ ثانیه اول بازگشت به حالت اولیه اکسیژن مصرفی اندازه‌گیری شد. همچنین برای اجراء شنای ۳۶۶متری زیر آب بیشترین هر هر شناگر از نظر مصرف اکسیژن و پاسخ‌های ضربان قلب در سه فشار بیشترین طی شنای آموزش داده شده آزمایش شده بود. سرانجام همه شناگران، آزمون شروع کردن و سرخوردن را در وضعیتی انجام دادند که شناگر در زیر آب شروع می‌کرد. از یک طرف استخر سر می‌خورد در این وضعیت سرعت‌ها با استفاده از اتصال یک سیستم غیرالاستیک به شناگر و یک قرقره به‌منظور تولید و ولتاژ نسبی مطابق با سرعت شناگر اندازه‌گیری می‌شد.
تراشیدن موهای بدن منجر به ۱۲ درصد افزایش در مسافت طی شده به‌ازاء هر جفت حرکت دست، ۹ درصد کاهش در اکسیژن مصرفی و ۲ درصد کاهش در مجموع لاکتات خون شد. در مقابل گروه شاهد تغییرات مهمی در هیچ‌یک از این متغیرها نداشت. همچنین صرف‌نظر از این امکان که تراشیدن مو ممکن است به طریقی منجر به بهبود توانائی تولید نیروی محرکه شود شناگران در شنای آموزش داده شده‌ای که در آن نیروی مقاومتی بدن عاملی تعیین‌کننده برای مقدار انرژی مصرفی در یک سرعت معین نبود، آزمایش شدند. در شنای آموزش داده شده هیچ تفاوتی قبل و یا بعد از هر یک از پاسخ‌های فیزیولوژیکی در گروه‌های آزمایش‌شونده و شاهد وجود نداشت. در آزمون شروع کردن و سرخوردن، به‌طور کلی تراشیدن مو، مقدار کندی سرعت بعد از شروع را در افراد آزمایش‌شونده، حدود ۱۲ درصد کاهش داد.