من آن اندوه سر شارم که روزی شعله زد آهم و لرزید آسمان از ناله های گاه و بیگاهم مرا در آتش عشقت چنان پروانه سوزاندی ولی صد سال دیگر هم من از یادت نمیکاهم اگر قصد سفر داری نمیگویم نرو اما... جهان را بی نگاه تو نمیخواهم نمیخواهم تو میدانی که چشمانت تمام هستی من بود گرفتی هستیم را پس نگو از رنج...

میدانی.... دلم یک آمدن میخواهد... بی هیچ رفتنی...!!! و یک همدم؛ که خیانت نداند...!!!!...

...