غزل خدا

چه شبی است!

چه لحظههای سبک و مهربان و لطیفی،

گویی در زیر باران نرم فرشتگان نشستهام.

میبارد و میبارد و هر لحظه بیشتر نیرو میگیرد.


هر قطرهاش فرشتهای است که از آسمان بر سرم فرود میآید.

چه میدانم؟

خداست که دارد یک ریز، غزل میسراید؛

غزلهای عاشقانهی مهربان و پر از نوازش.

هر قطرهی این باران،

کلمهای از آن سرودهاست.

دکتر شریعتی





با خدا دعوام شد.فک می کردم دیگه دوسم نداره!
از این فکر بعضم گرفت و چن قطره اشک ریخت رو گونه ام.
صبح که بیدار شدم مامانم گفت:دیشب چه بارونی می اومد!



تو را دوست دارم

تو را دوست دارم
در این باران
میخواستم تو
در انتهای خیابان نشسته باشی
من عبور کنم
سلام کنم

لبخند تو را در باران میخواستم
میخواهم
تمام لغاتی را که می دانم برای تو
به دریا بریزم
دوباره متولد شوم
دنیا را ببینم
رنگ کاج را ندانم
نامم را فراموش کنم
دوباره در آینه نگاه کنم
ندانم پیراهن دارم
کلمات دیروز را
امروز نگویم
خانه را برای تو آماده کنم
برای تو یک چمدان بخرم
تو معنی سفر را از من بپرسی
لغات تازه را از دریا صید کنم
لغات را شستشو دهم
آنقدر بمیرم
تا زنده شوم




من غرورم را مدیون بارانم هنوز
باران را سپاس که پنهان کرد اشک هایم را
باران را سپاس که آبرویم را خرید تا نفهمند آدم ها
که من از تنهایی نیست که قدم می زنم
من زیر باران رفتم تا که آسوده خاطر ببارم
بی آنکه بترسم از نگاه کسی.
به سلامتی باران که حفظ کرد غرورم را
سر می کشم جام وفا را امشب