آیا کسی که خودش را دوست ندارد می تواند دیگری را دوست داشته باشد ؟

بعید بنظر می رسد. این شیوه  در زندگی با منطق

و عقلانیت  نمی خواند . وقتی کسی خود را

دوست نداشته باشد چگونه می تواند دیگری را

دوست داشته باشد؟ چه کسی بر هستی و

جان و سلامتی آدمی مقدم است ؟ کسی که

پاس سلامتی خود را ندارد ، چگونه می تواند

خیر خواه دیگری باشد ؟ اگر هم باشد اصیل نیست .

کسی که احساس خود آزاری دارد و یا خود زنی

می کند چگونه می تواند دیگری را دوست داشته

باشد ؟ کسی که مدام خود را سرزنش می کند

و پیام های منفی بخود می دهد چگونه می تواند

به دیگری علاقه مند بشود ؟ ما باید نخست خودمان

را دوست داشته باشیم تا بتوانیم دیگری را دوست

داشته باشیم . دوستی بدون قید و شرط .

در غیر این صورت به نوعی مهرطلب هستیم .

دوست داریم به دیگری وابسته باشیم .

درپی تکیه گاه می گردیم . در این حالت ،

استعداد و توانایی های خود را فراموش می کنیم .

اینگونه بخودمان ظلم می کنیم . از زمان نیز جا

می مانیم . عقب می مانیم . بنابراین در علت

وابستگی های خود تامل کنیم . ریشه و علت

علاقه های خود را ببینیم . عامل پیشرفت و ترقی

ما در زندگی ابتدا مستقل بودن است . متکی بودن

به خود است . نه اینکه به دیگری وابسته باشیم و

یا بعنوان آتوریته به او نگاه کنیم . کسانی که خود را

نمی بینند ، بشکلی در زندگی در جا می زنند.

ابتدا باید خود را دید و خود را دوست داشت !

بدون قید و شرط هم باید خود را دوست داشت .

نه اینکه با تصویری از خود چه تصویر مثبت و چه

منفی !  در این حالت ، دوست داشتن دیگری و

مقدم دانستن دیگری بر خود اگر هم واقعی باشد

نوعی ایثار بشمار می رود که می تواند آثار منفی

در زندگی بجا بگذارد . ابتدا خود را دوست بداریم

و بعد دوستی خود را نثار دیگران هم بکنیم .