ای پیر خرابات

ای پـــــــــــــــــیر خرابات که میخــــانه ندیدی!

ویرانه دل مــــــــــــــــاست تو ویــــرانه ندیدی!

ای رند غزل پـــوش که بر ســـــنگ سرت خورد

از دوست چه دیدی که ز بــــــــــــیگانه ندیدی؟

 ای بی خبر از خـــــــانقه از خویـــــش حـذر کن

در محبس تن، شرزه ی شــــــــــــیرانه ندیدی

از دهـــــــــــــــر گذر کردی و در قعر فـــــتادی

در خانه چه دیــــــدی که به ویرانه ندیـــــدی؟

«ما خــــانه به دوشان غم سیــــــلاب نداریم»

لیکت نگهی کولی بــــــــــــــــــــیخانه ندیدی

یــــک دم به در میکده از خویـــــــش گذر کن

بر آتش مــــــــــی نشعه ی پــــــروانه ندیدی

ما میکده بر روضـــــــه ی رضـــــــوان نفروشیم

بر لعل ختن چرخش پیــــــــــــــــــــمانه ندیدی

آن دم که به مستی قدح خویش شکـــستیم

انگار تبر در دل بتــــــــــــــــــــــخانه ندیدی

ما درد «مسیحا» به دو صد چامــــــه نوشتیم

بالله که تو لولی وش دیــــــــــــــوانه ندیدی