شکوه گر..ستایشگر

مردم بر دو گروه اند:

 گروهی که شکوه گرند و گروهی که ستایشگرند.

گروهی که شکوه گرند همیشه بدبخت می مانند،

زیرا قلبشان هرگز شکوفا نمی شود و گل نمی دهد.

نگاهشان منفی است.

همیشه نیمه خالی لیوان را می بینند،

چشمشان به خار می افتد،

زیبایی گل را تحسین و ستایش نمی کنند.

آنگاه که تو شروع به ستایش زیبایی گل ها،

سکوت شب و جوش و خروش رودخانه ای

که بسوی دریا روان است کنی،

چیزی در درونت شکوفا می شود.

شروع به رشد و شکوفایی می کنی.

دیگر بسته و ناشکفته نمی مانی.

ستایش پلی میان تو و هستی می شود.

حساس تر ، شاعر مسلک ترو زیبایی گراتر می شوی.

حساسیت تو، تو را از زیبایی چشمگیری که ما را فراگرفته

و از راز بزرگ بی پایانی که نه آغازی دارد و نه پایانی آگاه می سازد.

احساس اینکه ما بخشی از این راز هستیم بسی شادمانی می آفریند.

ستایش، عبادت است و شادمانی رایحه عبادت.