میان مسجد و میخانه راهی است

برای تعویض گواهینامه (از ایالت کارولینا) به کالیفرنیا به اداره مربوطه (به نام DMV ) رفتم. صف حیرت آور افراد و شلوغی فضا باعث بهت و تعجب بود . نصف روز مرخصی گرفته بودم و همان لحظه ی ورود میشد فهمید که اینکار با نصف روز شدنی نیست. 
حدود پنجاه نفر بیرون ساختمان توی صف بودند و بعد از اینکه مدارکشان بررسی میشد ، تازه هدایت می شدند به سمت صفِ اصلی انتظار. 

بوی تند ماریجوانا در فضا و ازدحام آزاردهنده مردم باعث شد منصرف شوم، تا روزی دیگر (بجای سانفرانسیسکو) به شهر دیگری در این حوالی رفته و آنجا (در ازدحام کمتر) اقدام کنم. 

قبل از ترک اداره DMV از یکی از مأمورین پرسیدم آیا امکان رزرو وقت اینترنتی هست؟ گفت البته بله ، ولی وقت ها تا دو ماه دیگه پر شده!

هفته گذشته یک روز کامل را مرخصی گرفتم (!) و به شهر والنات کریک (در چهل کیلومتری سانفرانسیسکو) رفتم به امید خلوت تر بودن اداره گواهینامه . 

به محض رسیدن به مقابل ساختمان ، صف مردم در بیرون اداره (!) نشان می داد که داخل چه خبر است. 
بعد از نیم ساعت انتظار در صف بیرون ساختمان، به صف داخل ساختمان هدایت شدیم

حدود پنجاه نفر در یک صف و یک کارمند بی حوصله، به دل خرم و آرام (البته نه مثل زوتوپیا) کار بررسی مدارک مردم را انجام می داد. حدود سه ساعت سر پا گذشت. از عصبانیت و کلافگی و پادرد نمیدانستم چه باید کرد. 

بالاخره لحظه طلائی رسید و به حضور شرفیاب شدم. 
تازه "شماره" می داد که بروی بنشینی منتظر نوبت اصلی! تا کارمند اصلی (!) پرونده را بنگرد. 

یک ساعت هم در صفِ نوبت اصلی گذشت و این بار خوشحال که لااقل "صندلی" هست و می توان نشست

باز لحظه طلایی رسید و کارمند دیگر ، مدارک گواهینامه را گرفت . به بی حوصلگی توضیح داد که باید امتحان کتبی (تستی) بدهی. گفتم ولی گواهینامه دارم و صرفا انتقال از یک ایالت به ایالت دیگر است. گفت این قانون کالیفرنیا ست و باید امتحان بدهی. برو در آن یکی صف بایست 

نیم ساعت در آن یکی صف و بالاخره نوبت امتحان رسید. با کامپیوتر حدود شصت سوال . اواخر امتحان یکی از سؤالات را اشتباه زدم بر صفحه مونیتور ظاهر شد که شما رد شدید! (تعداد اشتباه ها از حد مشخص گذشت). برای امتحان بعدی باید حداقل دقیقه صبر کنید. تا دو دقیقه گذشت و زمان شروعِ امتحان مجدد رسید مامور آمد و گفت ساعت کاری تمام شده برو بیرون و روز دیگر بیا. 

در فاصله آن حدود سه ساعتی که سرِپا گذشت هر لحظه انتظار داشتم طاقت یکنفر تمام شود و اعتراضی/فریادی/عربده ای/چیزی بگوید. که چرا لااقل بجای یک کارمند "مسئولان" دو کارمند برای بررسی مدرک در اینجا نمی گذارند؟ 
نه صدایی از کسی درآمد و نه صحبتی. 

کشوری که بهترین دانشگاهها را دارد و سفینه به فضا می فرستد آیا نمی تواند مشکل صفِ دائم اداره گواهینامه را در یکی از ثروتمندترین شهرها حل کند؟ 

کشور ما مشکلات و مسائل بسیاری داشته/دارد ولی مسئله این است که عزیزان ایرانی ساکن کشورهای راقیه گاه کم فروشی می کنند و از مسائل/واقعیتهای کشورهای محل اسکان سخنی نمی گویند. آرمانشهری اگر نشان می دهیم به داخل ایران باید واجد بیان خوبی ها و ضعف ها (همزمان) باشد. اگر از نظم و انضباط ژاپنی می گوئیم، همزمان از خشونت پنهان در روابط رئیس و مرئوسی ژاپن هم بگوئیم. از آن قوطی تنگی که کارمند ژاپنی را در آن جا می دهند. از فضای باز آمریکا اگر سخن می گوئیم و حضور اقوام و ملل مختلف، از برخی بی نظمی ها و واقعیتهای جامعه آمریکایی و صبوریِ شهروند آمریکائی هم سخن بگوئیم. اما ما یا به تحسیِن محض همت می گماریم یا به تقبیحِ محض. 
راهی میان این دو باید جست.


میان مسجد و میخانه راهی است/
بگوئید ای حریفان کین کدام است؟