من دلی دارم به پهنای اقیانوس
سراسر لبریز از عشق به خدا
دلی که پنجره ای رو به باغ محبت دارد و در آن پرندگان سرود عشق سر داده اند
***********************به گریه های گرم بی بهانه ام
به درد های ناب شاعرانه ام
به سوزهای آشکار غربتی
که جا بجا نهفته در ترانه ام
به غم که مهربان می آید از درم
و دست مینهد بروی شانه ام
و با خودش سبد سبد می آورد
بهانه های گریه را به خانه ام
هنوز دست آسمان نمیرسد
به دامن غرور دخترانه م