دلمان پوسید از این روزهای افتابی دلمان گرفت از این غروب های بی نتیجه کاش یک روز خورشید سبز میتابید کاش میشد اسمان کویر را پر از ابر کرد و با یک قطره اب سراسر تشنگی را سیراب کرد کاش دلمان تنگ نمیشد و دلتنگی تعبیر نمیشد کاش هیچوقت قصه ی گندم و سیب و...........نبود...

و پس از ان غروب شهر به شهرک نورها رسیدیم تو و من از روی برجک های نور با رنگ رنگش پریدیم اسمانی سورمه ای در نگاه بز تو و برجک های قرمز و بنفش هرکدام از سیمرغ پرواز خیال بود خیالی سبز و نارنجی تاپشت کوه لاجوردی تا اول سپدی ابر وباز ترکیبی از رنگ خیال و سایه ها زندگی همین بود....

من نقاشی میکشم. نقاشی دختری زیبا با موهایی بلند و مشکی. با چشمانی همچون کودکی معصوم و مانند اسمان ابی. دختر روی تاب نشسته و دارد از هوا لذت میبرد.اسمانش ابی و بدون غبار است. پروانه ها به دور سرش میچرخند. مردم غرق تماشای این دختر هستند و گویی میخواهند لحظه ای با او باشند. دختر شادتر از همیشه اس...

اگر هر انسانی لیاقت خودش را میدانست هیچگاه دعوا پیش نمی امد....

اگر قرار بود برای چند لحظه جای خوشبختی هایم با بدبختی هایم عوض میشد من.........میشدم....