می‌دانم ای مسافر، هم خسته‌ای و مانده امّا بگو چه چیزی‌، اینجا تو را کشانده؟ دیدم کنار ابری، زانو زدی چنان کوهاز رازهای خورشید، در گوشِ تو چه خوانده؟ گفتا زِ شوقِ عشقش زنجیرها دریدمدیوانه‌ای ندیدی از شهرِ عقل رانده؟! پُر‌خنده...