به خود آی

 

 

حقیقت نه به رنگ است و نه بو،

نه به های است و نه هو،

نه به این است و نه او،

نه به جام است و سبو

نه مرادم نه مریدم ،

نه پیامم نه کلامم،

نه سلامم نه علیکم،

نه سپیدم نه سیاهم.

نه چنانم که تو گویی

نه چنینم که تو خوانی

و نه آنگونه که گفتند و شنیدی

نه سمائم نه زمینم

نه به زنجیر کسی بسته‌ام و بردۀ دینم

نه سرابم

نه برای دل تنهایی تو جام شرابم

نه گرفتار و اسیرم

نه حقیرم

نه فرستادۀ پیرم

نه به هر خانقه و مسجد و میخانه فقیرم

نه جهنم نه بهشتم

چُنین است سرشتم

به تو سربسته و در پرده بگویم

تا کسی نشنود این راز گهربار جهان را

آنچه گفتند و سُرودند تو آنی

خودِ تو جان ِ جهانی

تو ندانی که خود آن نقطۀ عشقی

تو خودت باغ بهشتی

نه سرابم

نه برای دل تنهایی تو جام شرابم

نه گرفتار و اسیرم

نه حقیرم

نه فرستادۀ پیرم

نه به هر خانقه و مسجد و میخانه فقیرم

نه جهنم نه بهشتم

چُنین است سرشتم

به تو سوگند

که این راز شنیدی و نترسیدی و بیدار شدی

تا بر در ِخانۀ متروک هرکس ننشینی

و به‌ جز روشنی شعشعۀ پرتو ِ خود

هیچ نبینی

و گل وصل نچینی

نه که جُزئی

نه که چون آب در اندام سَبوئی

خود ِ اویی , خود اویی

به‌خودآی